اجبار به خانهنشینی و گذراندن ساعات بیشتر با یکدیگر یکی از آوردههای جهانی همهگیری کرونا بود. دولتهای مسئول در قبال جان انسان ها، رفتوآمد را برای همه ممنوع و قرنطینه را اجباری کردند و تمامی اعضای خانواده، چه آنها که با هم روابطی صمیمانه داشتند، چه آنها که کار و تحصیل را به بهانهای برای ارتباط کمتر با یکدیگر تبدیل کرده بودند، به همنشینی اجباری تندادند. به این ترتیب بود که آمار خشونتهای خانگی، طلاق و مشکلات خانوادگی در دوران کرونا، بهویژه در ماههای ابتدایی آن افزایشی قابلتوجه پیداکرد.