صبح‌شد: آنچه که در مورد واکسیناسیون و روند انجام آن در مقطع کنونی مهم است ایجاد احساس امنیت و آرامش در سالمندان است. ما باید این حس را به افرادی که مقرر است واکسن بزنند القا کنیم که در روند واکسیناسیون دچار مشکل نخواهند شد و با آن‌ها با یک نگاه انسانی توأم با احترام و بر اساس حقوق شهروندی برخورد خواهد شد. وقتی می‌گویند سالمندان به فلان پایگاه مراجعه کنند شاهد آن هستیم که حجم عظیمی از پیرزن‌ها و پیرمرد‌ها در صف انتظار می‌ایستند و باید تدابیری برای آسایش بیشتر آن‌ها فراهم شود.
ما می‌توانیم از مکانیزم‌های دیگری همچون الگو گرفتن از کشور‌های خارجی استفاده کنیم؛ برای مثال واکسیناسیون در محل خودروها، که سالمندان خودرو تا محل تزریق همراهی می‌شوند یا در کنار این اگر در هر منطقه‌ای یک محل سیار واکسیناسیون تعبیه شود شاید این فشار برای واکسینه شدن را کم می‌کرد که البته در مناطقی شاهد این موضوع هستیم.
خلاصه کلام این است که حتی اگر واکسن هم داشته باشیم نحوه توزیع و رساندن آن به دست مردم پدیده راحتی نیست و این منجر به قضاوت‌های اشتباه شده یا خطای خوشبینی در آینده نسبت به رویداد‌ها را برایمان ایجاد می‌کند؛ بنابراین پروژه‌های مان بموقع به بهره برداری نمی‌رسند مثل همین پروژه واکسن؛ که البته موفقیت آمیز است، ولی همچنان نیاز به بررسی دارد تا به تولید انبوه برسد و سپس انتقال آن به مردم که پدیده دیگری و کاملاً متفاوت است. رجحان مردم به واکسن خارجی یا واکسن ایرانی یا رجحانشان به واکسن نزدن پدیده‌هایی است که احتمالاً با آن نیز رو به رو هستیم. همین اتفاقات برای مردم ایجاد استرس می‌کند و استرس می‌تواند اختلالات روانشناختی و روان‌تنی را در مردم افزایش دهد.
کووید ۱۹ یک سکه دو لبه است یعنی هم می‌تواند منجر به بیماری‌های روانی شود و هم می‌تواند افرادی را که دارای اختلالات روانی و مستعد ابتلای بیشتر به کرونا هستند، دچار کند. ما می‌توانیم در بحث واکسن با برنامه ریزی‌های درست استرس‌های مردم را کاهش دهیم.
در حال حاضر شاهد آن هستیم که در بسیاری از کشور‌های دنیا با برنامه ریزی صحیح در مورد واکسیناسیون به موفقیت رسیدند. ان شاء الله در کشور ما هم طی چند ماه آینده این اتفاق خواهد افتاد. در نهایت تصمیم گیری یکسان و برنامه‌ریزی صحیح با استفاده از تجربیات سایر کشور‌ها و استفاده از نظر نخبگان و کارشناسان دلسوز می‌تواند رفتار ما را با واقعیت و واقعیت سنجی رو به رو کند؛ لذا به نظر می‌رسد برنامه ریزی صحیح، تفکر و مطالعه بر اساس یافته‌های علمی و مدیریتی در این موارد مهمترین راه مقابله با کووید ۱۹ است.
دکتر مجید صفاری نیا
رئیس انجمن روانشناسی اجتماعی ایران
انتهای پیام/
ما می‌توانیم از مکانیزم‌های دیگری همچون الگو گرفتن از کشور‌های خارجی استفاده کنیم؛ برای مثال واکسیناسیون در محل خودروها، که سالمندان خودرو تا محل تزریق همراهی می‌شوند یا در کنار این اگر در هر منطقه‌ای یک محل سیار واکسیناسیون تعبیه شود شاید این فشار برای واکسینه شدن را کم می‌کرد که البته در مناطقی شاهد این موضوع هستیم.
خلاصه کلام این است که حتی اگر واکسن هم داشته باشیم نحوه توزیع و رساندن آن به دست مردم پدیده راحتی نیست و این منجر به قضاوت‌های اشتباه شده یا خطای خوشبینی در آینده نسبت به رویداد‌ها را برایمان ایجاد می‌کند؛ بنابراین پروژه‌های مان بموقع به بهره برداری نمی‌رسند مثل همین پروژه واکسن؛ که البته موفقیت آمیز است، ولی همچنان نیاز به بررسی دارد تا به تولید انبوه برسد و سپس انتقال آن به مردم که پدیده دیگری و کاملاً متفاوت است. رجحان مردم به واکسن خارجی یا واکسن ایرانی یا رجحانشان به واکسن نزدن پدیده‌هایی است که احتمالاً با آن نیز رو به رو هستیم. همین اتفاقات برای مردم ایجاد استرس می‌کند و استرس می‌تواند اختلالات روانشناختی و روان‌تنی را در مردم افزایش دهد.
کووید ۱۹ یک سکه دو لبه است یعنی هم می‌تواند منجر به بیماری‌های روانی شود و هم می‌تواند افرادی را که دارای اختلالات روانی و مستعد ابتلای بیشتر به کرونا هستند، دچار کند. ما می‌توانیم در بحث واکسن با برنامه ریزی‌های درست استرس‌های مردم را کاهش دهیم.
در حال حاضر شاهد آن هستیم که در بسیاری از کشور‌های دنیا با برنامه ریزی صحیح در مورد واکسیناسیون به موفقیت رسیدند. ان شاء الله در کشور ما هم طی چند ماه آینده این اتفاق خواهد افتاد. در نهایت تصمیم گیری یکسان و برنامه‌ریزی صحیح با استفاده از تجربیات سایر کشور‌ها و استفاده از نظر نخبگان و کارشناسان دلسوز می‌تواند رفتار ما را با واقعیت و واقعیت سنجی رو به رو کند؛ لذا به نظر می‌رسد برنامه ریزی صحیح، تفکر و مطالعه بر اساس یافته‌های علمی و مدیریتی در این موارد مهمترین راه مقابله با کووید ۱۹ است.
دکتر مجید صفاری نیا
رئیس انجمن روانشناسی اجتماعی ایران
انتهای پیام/