طی سال ۱۳۷۷ تاکنون بعد از استفساریه ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی درباره توهین به مقدسات و تسری اشتباه آن به اشخاص حقیقی و حقوقی در آن، قضات ناچار به عمل به آن استفساریه بوده و دیگر فقط فحاشی و استعمال الفاظ رکیک را معیار توهین نمی‌دانستند.
طی سال ۱۳۷۷ تاکنون بعد از استفساریه ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی درباره توهین به مقدسات و تسری اشتباه آن به اشخاص حقیقی و حقوقی در آن، قضات ناچار به عمل به آن استفساریه بوده و دیگر فقط فحاشی و استعمال الفاظ رکیک را معیار توهین نمی‌دانستند. با این واقعه حقوقی تعداد زیادی از افراد با کلماتی که فحش و کلمه رکیک تلقی نمی‌شده محکوم شده اند. تعدادی از این کلمات را که ممکن است افراد با آنها مجرم تلقی گردند، در اینجا جمع آوری کرده ام تا هنگام نگارش در فضای مجازی مراقبت کنید تا در دام مجازات نیفتند:
سیّاس، پلید، خون خوار، کثیف، کثافت، بیمار، مریض، دلقک، منگول، مشنگ، احمق، بی شرف، نوکیسه، نان به نرخ روز خور، چاپلوس، پاچه خوار، فرومایه، بی‌بته، رذل، پلشت، حقیر، کیف کش، موج سوار، بی عرضه، کوتوله، نفهم، الدنگ، خنگ، گاگول، پخمه، بی لیافت، بی فرهنگ، دهاتی، دیوانه، عقب‌مانده، پول‌پرست، قدرت پرست، کافر، منافق...
طبیعی است استفاده از این صفات به صورت مصدر نیز ممکن است جرم باشد مانند اینکه بجای حقیر به شخصی گفته شود فلانی دچار حقارت است. همچنین برخی کلمات دو پهلو ممکن است فحش و در حالتی توهین باشند مثل دیاثت سیاسی که توهین و در صفت فحش تلقی میگردد.
همچنین انتساب حیوانات به شخص درصورتی که منظور تحقیر باشد توهین است از جمله روباه، گرگ و... . اما اگر فرد را به حیوانی مانند شیر توصیف کند توهین تلقی نمی‌شود.
انتساب شخصیت های سینمایی و کارتونی نیز ممکن است توهین باشد: مثل کلاه‌قرمزی که نماد شخصیت های هیستریک یا دیبی که نماد دروغ‌گویی است.
انتساب شخصیت های تاریخی نیز چنین است مانند شمر، یزید، شاه سلطان حسین، صدام و ...
نکته قابل توجه آن است که اگر صفتی عرفاً توهین باشد اما به نحوی آن صفت در وی موجود باشد مثلا شخصی خانواده اش بعد از رسیدن به منصب حکومتی در کاخ (مثل خانه فرح پهلوی) اسکان دهد وصف کاخ نشین به آنها منتسب گردد توهین تلقی نمی‌گردد.
در مجموع: معیار توهین از ۱۳۷۷ عرفی است و صرفاً الفاظ رکیک و فحاشی را شامل نمی‌شود از این رو عبارت هایی که برای شخصیت های سیاسی به کار می‌رود مانند بی بصیرت نیز به نظر نویسنده نمی‌رسد توهین باشد مگر عرف توهین تلقی کند.
